น้องบู้บี้จอมซน

Happy Birthday นะคะลูก"น้องบู้บี้"

แม่ยังจำภาพวันแรกที่เราเจอกันจนถึงวันสุดท้ายที่เราอยู่ด้วยกันได้อยู่เลย
 

นี่ก็เป็นอีกปีหนึ่งที่เป็นวันครบรอบวันคล้ายวันเกิดปีที่4ของนู๋นะลูก
 

อยากให้รู้ว่าไม่มีวันไหนเลยที่แม่คนนี้ไม่คิดถึงนู๋

“ชีวิตพี่บุ๊งเนี่ยขาดแต่บู้บี้ใช่ไหม”
 

เป็นคำถามที่ตรงใจมากๆ
 

ใช่แล้วล่ะ

ชีวิตของเราขาดแต่น้องบู้บี้
 

ขาดสิ่งที่สำคัญที่สุด........
 

เวลาเรามีความสุขเราก็ไม่สามารถที่จะสุขอย่างเต็มที่

เพราะว่าเราอยากให้ทุกวันเวลามีน้องบู้บี้ร่วมสุขกับเรา
 

แต่...มันเป็นไปไม่ได้
 

ทุกวันนี้ก่อนจะออกจากบ้านหรือกลับมาบ้านรวมถึงก่อนนอน
 

เราก็จะหอมรูปน้องบู้บี้ หอมตรงแก้ม


เหมือนที่เราทำเป็นประจำเวลาน้องยังอยู่
 

ซึ่งตอนนั้นน้องรำคาญเราเหมือนกัน
 

ก็ช่วยไม่ได้อยากน่ารักก็ต้องโดนฟัดเป็นธรรมดา

 

ถึงเราจะไม่มีความสุขอย่างเต็มที่เพราะขาดสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต
 

แต่ว่า...น้องบู้บี้ก็ยังคงอยู่ในใจเราเสมอ

เพื่อนๆ ว่าน้องบู้บี้จะรู้ไหมว่าเรารักเค้ามาก คิดถึงเค้ามาก

และยังคงร้องไห้คิดถึงเค้าเสมอ
 

เห้ออออ.....ทำไมมีพบต้องมีจากด้วยก็ไม่รู้เนอะ
 

การจากลานี่มันทรมานจับใจจริงๆ
 

ไม่อยากระบายความเศร้ามากเลย

เพราะยังไงยังไงวันนี้ก็เป็นวันครบรอบวันเกิดของน้องบู้บี้

“สุขสันต์วันเกิดอีกครั้งนะคะคนดีของแม่
 

ไม่ว่านู๋จะอยู่ที่ไหน
 

ก็ขอให้รู้ไว้ว่า
 

แม่รักนู๋มากและจะรักตลอดไปนะคะน้องบู้บี้”

หน้าเราสองคนเหมือนกันหรือเปล่าเอ่ย ^-^