น้องบู้บี้จอมซน

“16 เมษายน 2557”

3 ปีแล้วสินะที่น้องบู้บี้ของแม่จากไป
 

คิดถึงนู๋มากเลยรู้ไหมคนดี
 

วันเวลาผ่านไปไวมากๆ ไอเราก็ยังทำใจไม่ได้สักที ได้แต่ทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้กับทำบ้านน้องบู้บี้ให้สวยๆ

เข้ามาในนี้แทนที่จะเขียนblog ดีดี ก็ดันนึกออกแต่เรื่องเศร้าๆ เขียนแต่เรื่องเศร้าๆ ตลอด T^T

ก็รู้อยู่หรอกนะว่าเค้าไปสบายแล้ว วิ่งเล่นบนสวรรค์แล้ว หรือไม่ก็อาจจะไปเกิดเป็นคนแล้วก็ได้

แต่เราก็ยังคิดถึงไม่เคยจางหาย

ความรักที่มีให้น้องบู้บี้ไม่เคยเปลี่ยนแปลง แล้วก็ไม่มีวันที่จะเปลี่ยนไป

เวลาไปเที่ยวที่ไหนสวยๆ ก็เศร้านะ อยากพาเค้าไปด้วย เดี๋ยวนี้หลายๆ ที่ให้เอาน้องหมาเข้าไปพักได้ด้วย

อยากพาไปทุกที่เลย แต่ไม่รู้น้องบู้บี้จะเบื่อนั่งรถหรือเปล่า (ทว่า.....น้องบู้บี้ไม่เคยเมารถแต่เราเมาประจำ)

เคยคิดอยู่เหมือนกันว่าจะนั่งอัพ blog ไปได้อีกนานสักเท่าไร

เพราะเรื่องราวก็คงวนไปเวียนไปไม่มีอะไรใหม่ๆ รูปภาพ วีดีโอก็ไม่สามารถถ่ายใหม่ได้เนื่องจากเจ้าตัวไม่อยู่แล้ว

ก็เรายึดติดอยู่แบบนี้ไง ถ้าน้องบู้บี้รู้คงต้องงับขากางเกงเราแน่ๆเลย T^T

แต่ก็นะอย่างน้อยนอกจากจะบ่นเป็นคำพูดกับอัพรูปใน Instagramแล้ว

ก็มีที่นี่นี่ล่ะที่สามารถเขียนระบายให้เพื่อนๆได้ฟัง

โดยเฉพาะกับแม่พี่ลัคกี้ฟังเราบ่นให้ฟังประจำ ขอบคุณนะคะ
 

เชื่อว่าทุกคนในที่นี้ที่เสียลูกๆไปก็คงเป็นเหมือนกับเราไม่มากก็น้อย

อันนี้เป็นวีดีโอของเรา(สมัยสาวๆหุหุ)กะน้องบู้บี้

ก็เป็นวีดีโอเก่าๆ นั่นล่ะ เปิดดูกี่ทีก็คิดถึงวันเวลาเก่าๆ

ไม่น่าเชื่อว่าน้องบู้บี้จะมอบความสุขมากมายให้เราได้มากขนาดนี้

ยังกะฝันไปแหน่ะ อารมณ์เหมือนฝันดีสุดๆ แล้วไม่อยากตื่นมาเจอความจริงอะไรอย่างนั้น

เพื่อนๆ สังเกตเห็นไหมว่าที่ห้อยคอเราเหมือนกัน ^-^

ในคลิปนี้หลังจากน้องบู้บี้กระหน่ำเห่าได้พักใหญ่ก็ง่วงนอน

แต่เราก็ยังดึงดันจะเล่นกะน้องอยู่นั่นล่ะ

น้องบู้บี้คงจะเอือมเราแน่ๆ เลย ไม่ยอมทำหูตั้งหูตกให้เราด้วย ฮ่าๆ

เฮ้ออออ........ความคิดถึงเนี่ยมันทรมานจริงๆ เนอะ

คิดถึงและรักนู๋มากนะลูกบู้บี้คนดี My Dearest Angel